---

 

Nawet najbardziej prawidłowe starzenie w miarę upływu lat ogranicza sprawność starego człowieka i jego zdolność do samodzielnego życia. Większość osób w zaawansowanej starości wymaga większej lub mniejszej pomocy ze strony innych osób, staje się więc w pewnym stopniu od nich uzależniona. Badania polskich autorów wykazują, że ponad 1/3 osób w wieku powyżej 75 lat nie jest w stanie samodzielnie wychodzić z domu ani wykonywać bardziej złożonych prac domowych i osobistych zabiegów higienicznych. Światowa Organizacja Zdrowia już w latach 60. XX wieku wskazywała na istnienie pewnego ciągu wydarzeń, które determinują los człowieka w przebiegu starzenia i mogą go doprowadzić do znacznej i utrwalonej niepełnosprawności.
Zapobieganie tym procesom i utrzymanie osób w podeszłym wieku w stanie jak największej niezależności – jest jednym z priorytetowych zadań stojących przed gerontologią XXI wieku.
Pacjent geriatryczny manifestuje fenotypowe zmiany zależne od wieku, które maskują objawy zależne od chorób. Prezentacja choroby w starości staje się niewyraźna i nietypowa, co utrudnia wczesne jej wykrywanie i leczenie. Złożone problemy zdrowotne zależne od wieku, przy spadku rezerw ustroju, prowadzą do licznych dysfunkcji narządowych. Prezentują się one jako tzw. wielkie zespoły geriatryczne, z zespołem słabości (frailty), z niedożywieniem, majaczeniem, otępieniem, depresją, upadkami, nietrzymaniem moczu etc.
Stworzenie interdyscyplinarnego modelu opieki nad osobami starszymi stało się potrzebą i inspiracją do przygotowania niniejszej monografii, która przybliży różne aspekty opieki nad osobami starszymi
(ze wstępu).