ENG

Konferencja „Piękno w architekturze – Znaczenia i Symbole”

Zaproszenie do udziału w konferencji

III Międzynarodowa Konferencja Naukowo-Techniczna „Piękno w architekturze – Znaczenia i Symbole” odbędzie się w dniach 18-19 maja 2023 r. w Państwowej Akademii Nauk Stosowanych w Nysie.

Konferencja będzie kontynuacją analizy problematyki piękna w architekturze podejmowanej we wcześniejszych edycjach konferencji:

Konferencje mają charakter interdyscyplinarny, skupiają badaczy z zagranicznych i krajowych środowisk naukowych – architektów, urbanistów, historyków sztuki, konserwatorów zabytków, kulturoznawców i filozofów z polskich i europejskich ośrodków akademickich. Wydarzenie jest realizowane w ramach programu „Doskonała Nauka”.

Tematyka

Problematyka konferencji dotyczy warunków kształtowania, przeżywania, jak również rozumienia symboli i znaczeń w przestrzeni egzystencjalnej w perspektywie architektonicznej i urbanistycznej, artystycznej, socjologicznej oraz filozoficznej. Interdyscyplinarny charakter konferencji będzie sprzyjać wzajemnej współpracy naukowców i praktyków, zmierzających do poznania oraz coraz doskonalszego kształtowania przestrzeni środowiska życia człowieka. Referaty zostaną opublikowane w ogólnopolskim czasopiśmie naukowym. Zakres tematyczny planowanej konferencji będzie związany z wielowarstwową analizą przestrzeni architektonicznej i egzystencjalnej w aspekcie realnych, jak również wyobrażonych struktur urbanistycznych, przestrzeni publicznej i sąsiedzkiej, w powiązaniu z przekazem ideowym obiektów i zespołów urbanistycznych, mających odniesienie do symbolicznych treści i znaków kodowanych w strukturach funkcjonalno-przestrzennych, detalu, wyposażeniu czy też wystroju środowiska kształtowanego przez człowieka.

Cel

Celem konferencji jest wskazanie wartości ponadczasowych warstwy symboliczno-znaczeniowej architektury i urbanistyki, wewnętrznego, czasem ukrytego piękna, oddziaływującego na znajdującego się w jej przestrzeni człowieka. Struktura symboliczna organizuje przestrzeń architektoniczną, wyznaczając jej podstawowe odniesienia w aspekcie ontologicznym, aksjologicznym, kulturowym, społecznym, osobowo-duchowym. Sytuuje także człowieka we wzajemnym oddziaływaniu axis mundi i axis personae, umożliwiając poprzez wartości estetyczne (np. piękno, wzniosłość, monumentalność, kameralność, charakterystyczność, brzydotę itp.) ich integrację, ale i dezintegrację, zharmonizowanie środowiska życia człowieka, jak również jego dekompozycję, zorientowanie i zadomowienie w świecie, lecz zarazem dezorientację i wyobcowanie (bezdomność). Celem aplikatywnym interdyscyplinarnego ujęcia problematyki symboliki architektonicznej jest wypracowanie dobrych praktyk w kształtowaniu ładu przestrzennego, równoważącego aspekty ludzkiego życia, ujawniającego się w figurach homo technologicus (homo faber), homo oeconomicus, homo sociologicus, homo ecologicus, homo ethicus i homo religiosus.

Idea

Zgodnie z greckim znaczeniem pierwotnym, w zasadniczy sposób kształtującym europejską architekturę, sztukę i percepcję, piękny znaczy tyle co uporządkowany, zdatny do czegoś, szlachetny, dobry, prawdziwy. Wykraczająca poza język grecki i kulturę europejską, powszechna intuicja piękna wyraża jedność trzech zasadniczych wymiarów ludzkiej egzystencji: porządku ontologicznego, etycznego i estetycznego, będącego pierwotnym doświadczeniem świata. Jako odpowiedniość, stosowność – kalon i prepon – odnosi się ono do prawdy, dobra i boskości, będących warunkami uobecniania się człowieczeństwa we właściwej postaci. Dlatego też przeciwieństwo piękna – brzydota wiąże się z nieporządkiem, brakiem miary, złem, szpetotą. Ludzkie dążenie do piękna wskazuje więc na pragnienie, a ściślej mówiąc na nadzieję – nawet jeżeli ich realizacja ma charakter eschatologiczny i zostaje przemieszczona w „inny świat” – życia w porządku, mierze. Zmierzają one do odnalezienia granicy przestrzennej (ześrodkowania, ukierunkowania, formy), która uobecnia się w przestrzeni architektonicznej, w ramach której człowiek egzystuje w zgodzie ze swoją istotą.

Człowiek prawdziwy to – według teologii chrześcijańskiego Wschodu – człowiek piękny, obrazujący i uobecniający boskie piękno: piękno boskiej miłości. Doczesna kondycja ludzka jest jednakże naznaczona obecnością brzydoty i zła, jest wypaczona (ontycznie zubożona), dysharmonijna i rozdarta. Dlatego też człowiek potrzebuje ustawicznego i terapeutycznego przebywania w tym, co piękne, jego scalającej mediacji z tym, co dobre. Potrzebuje sztuki, która „przywraca mu wzrok”, wrażliwość na obecność piękna w świecie, innych ludziach i w nim samym. Świat ogołocony z piękna – wykraczającego poza sens utylitarny i hedonistyczny – to świat ogołocony z dobra, prawdy i miłości, świat w istocie swej nieludzki. Ten aspekt kenozy (wyniszczenia) piękna, powiązany z rozkładem formy i treści, uwidacznia się w sztuce współczesnej: „Każdy artysta – zauważa Paul Evdokimov (Prawosławie) – ma straszliwą wolność przemieniania świata według własnego obrazu, rzutowania weń spustoszonego pejzażu, będącego wyrazem ciemności jego własnej duszy, narzucania innym wizji olbrzymiej latryny, rojącej się od nieokreślonych potworów”. To zagubienie, „ograniczenie duszy”, istnienie „bez znaczenia”, stanowi korelat przestrzennego i aksjologicznego zagubienia współczesnego człowieka, który pragnie piękna, a zarazem – stając przed powołaniem do uobecniania piękna – nie potrafi go wyartykułować, zatracił jednocześnie dostęp do właściwej mu treści i do odpowiadających mu form. Otwarcie na piękno oznacza zatem otwarcie na świat i na innych ludzi, afirmację brzydoty i niedoskonałości. Właściwa odpowiedź człowieka na piękno wyraża się w jego przynależności do świata, korelacji centrum przestrzennego i duchowego.

Piękno – co implikuje nazwa dyscypliny filozoficznej badającej jego istotę – jest „estetyczne”, a tym samym uprzestrzennione, doświadczane zmysłowo, uobecniające się w odniesieniu do cielesności człowieka, jego istnienia w konkretnym świecie jako całości przestrzenno-znaczeniowej. Człowiek – odwołajmy się do analiz fenomenologicznych – nie istnieje w przestrzeni naturalnej czy też przestrzeni geometrycznej, lecz jego świat zostaje każdorazowo otwarty i ukonstytuowany przez przestrzeń architektoniczną (M. Heidegger, Ch. Norberg-Schulz), poprzez powiązanie z rzeczami, których strukturalny porządek organizuje architektura, tworząc sensową całość, oferującą człowiekowi zadomowienie – bycie wraz z innymi. Wskazuje to na relację piękna, architektury i etosu, jako trzech nierozerwalnie splecionych ze sobą komponentów.
Architektura, od zarania dziejów człowieka, stanowi istotne ogniwo kontinuum społeczno-kulturowego, jest świadectwem odniesienia do otaczającej nas rzeczywistości, zawarte w niej znaczenia i symbole są zapisem ważnych zdarzeń, przekazem istotnych informacji, odzwierciedleniem panujących poglądów. Przekazy treściowe, wyrażane poprzez układ urbanistyczny, język form i detali, specyficznie kształtowanej konstrukcji, dzieła sztuki, będące wyposażeniem obiektów architektonicznych, stanowią niezwykle bogate sposoby oddziaływania na człowieka, kształtowania percepcji, przeżywania i rozumienia.

Stąd też analiza piękna w architekturze posiada charakter podstawowy, warunkujący badania nad istotą piękna, istotą architektury, a także istotą człowieczeństwa. Może stanowić ontologię fundamentalną piękna (w analogii do Kantowskiego ugruntowania metaphysica generalis w metaphysica specialis i jego Heideggerowskiej interpretacji), która jest przekładalna zarówno na zagadnienia aplikatywne, jak na praktykę codziennego życia.

Informacje

Czas wystąpienia wynosi 15 minut, co pozwoli na dyskusję, a także dokonanie, podczas wydarzeń towarzyszących, eksperymentu praktykowania i percypowania oddziaływań symboli i znaczeń określonych przestrzeni publicznych, które przez ich użytkowników są cenione i cechują się walorami piękna. Tym samym organizatorzy pragną wzmocnić wymiar praktyczny konferencji, który będzie podstawą i kontekstem do dokonywania uogólnień teoretycznych.

Zwracamy się do Państwa z prośbą o nadsyłanie propozycji referatów i artykułów w języku angielskim lub polskim do dnia 28.02.2023 r. na adres: beautyinarchitecture@pans.nysa.pl.

Abstrakt powinien zawierać tytuł wystąpienia, nieprzekraczającą 300 słów charakterystykę treści oraz dane dotyczące autora (imię nazwisko, stopień/tytuł naukowy, afiliacja instytucjonalna). Prosimy (nie ingerując we wkład twórczy prelegentów), by w Państwa referatach i wystąpieniach pojawiła się próba odpowiedzi, dlaczego i w jaki sposób symbolika i znaczenia zawarte w określonych przestrzeniach architektury i urbanistyki, skłaniając do refleksji, wywołują odczucia piękna oraz jakie przesłanki (ontologiczne, kulturowe, indywidualne) warunkują zaistnienie tego zjawiska.

Języki konferencji:

angielski

Opłaty:

Uczestnictwo z publikacją – 110 Euro/ 500 zł
Termin uiszczenia opłaty konferencyjnej 30.04.2023 r.

Opłata konferencyjna nie obejmuje noclegów

Metoda płatności:

Przelew bankowy:
Adresat:
Państwowa Akademia Nauk Stosowanych w Nysie
ul. Armii Krajowej 7
48-300 Nysa
Numer konta: 50 1020 3714 0000 4102 0012 7415
Tytuł przelewu: Beauty in Architecture 2023

Informacje dla autorów

Termin nadsyłania artykułów: 15.05.2023 r. 

  1. Gotowe teksty prosimy przesyłać na adres e-mail beautyinarchitecture@pans.nysa.pl, załączając plik Word (.doc lub .docx). Artykuł nie powinien przekraczać objętości jednego arkusza wydawniczego (40 tys. znaków ze spacjami).
    Artykuł musi zawierać streszczenie w języku polskim i angielskim (do 2 tys. znaków ze spacjami). Streszczenie powinno zawierać następujące elementy:
    • cel artykułu
    • charakterystyka materiału źródłowego i literatury
    • charakterystyka metody badawczej
    • główna teza i wnioski.
    Do tekstu należy dołączyć słowa kluczowe (5-7) w języku polskim i angielskim.
  2. Czasopismo publikuje również raporty i recenzje do 10 tys. znaków.
  3. Ilustracje, tabele, fragmenty tekstu itp.: Autorzy powinni przedstawić pisemną zgodę właściciela praw autorskich. Autorzy zobowiązani są do wcześniejszego określenia formatu materiału ilustracyjnego przed przekazaniem tekstu do Redakcji.
  4. Tekst powinien być sformatowany zgodnie z ogólnymi zasadami: Times New Roman 12; interlinia 1,5; Marginesy 2,5 cm; przypisy.
    Przypisy: Times New Roman 10, pojedyncze odstępy.
  5. Przypisy według Chicago Manual of Style (por. poniżej).

Przykłady:


Monografia:

Pierwsza wzmianka: John Alberth, Czarna śmierć. Wielka śmiertelność 1348–1350 . Krótka historia z dokumentami (Nowy Jork: Palgrave Macmillan, 2005), 51–63.
Następne wzmianki: Alberth, Czarna śmierć , 72.


Rozdział w monografii:

Pierwsza wzmianka: Dionysios Stathakopoulos, „Zbrodnia i kara. Zaraza w Cesarstwie Bizantyjskim, 541–749”, w Zaraza i koniec Atiquity. Pandemia 541–750 , K. Lester Little, wyd. (Cambridge: Cambridge University Press, 2007), 106.
Dalej wzmianki: Stathakopoulos, „Zbrodnia i kara”, s. 100.


Artykuł w czasopiśmie:

Pierwsza wzmianka: Stefan Swieżawski, „Z antropologii filozoficznej XV wieku. (Problemy i trudności w jej studium), Studia Mediewistyczne 9 (1969): 238–242.
Dalej wzmianki: Swieżawski, „Z antropologii filozoficznej XV wieku”, 240.
Cytowania krótkie (publikacje cytowane bezpośrednio powyżej): ibidem, 242.


Prace zbiorowe:

Jeżeli praca ma 3-5 autorów, przy pierwszym cytowaniu należy podać wszystkie imiona i nazwiska, a następnie podać tylko nazwisko pierwszego autora, a następnie et al. Jeżeli praca ma więcej niż pięciu autorów, należy podać imię i nazwisko pierwszego z dopiskiem et al.


Źródła rękopisów:

Autor, tytuł, data (jeśli jest znana), nazwa archiwum (za pierwszym razem pełna nazwa, potem skrót w nawiasach), nazwa akt (najpierw pełna nazwa, potem skrót w nawiasach), numer dokumentu, numer akt, numer karty bibliotecznej.


Źródła internetowe:

Podaj pełny link do źródła i dodaj w nawiasie datę dostępu.


Bibliografia:

Teksty należy opatrzyć bibliografią alfabetyczną sporządzoną według powyższych wzorów, z zachowaniem pełnej ewidencji imion i nazwisk, także w pracach zbiorowych. Klasyczny system bibliografii: rękopisy, źródła drukowane, książki i monografie, czasopisma, źródła internetowe.


***


Więcej o zasadach zawartych w Chicago Manual of Style
 

Konferencja ukierunkowana na problematykę piękna w architekturze – w aktualnej edycji poświęcona jest zagadnieniom symboliki i znaczeń. Powyższe składnia do rozważań o naturze filozoficznej, historycznej, kulturoznawczej o architekturze. Uwaga ta ważna jest z punktu widzenia czasopisma (Rocznik filozoficzny Ignatianum) do którego będą składane Państwa artykuły.

Czasopismo publikuje artykuły z obszaru szeroko rozumianej humanistyki, w tym: filozofii, nauk o kulturze i religii, historii, teologii, ale również literatury polskiej i obcej (rozpatrywanej w szerszej perspektywie kulturowej). Ważnym działem czasopisma są treści odnoszące się do dziedzictwa religijnego i kulturowego Europy oraz jego oddziaływania na inne kontynenty i kręgi cywilizacyjne.

Warunki publikacji artykułów w czasopiśmie:

Proces recenzji

Artykuły dopuszczone (w wyniku oceny wewnętrznej) do recenzji są przesyłane do dwóch Recenzentów zewnętrznych. Recenzje są podwójnie anonimowe (Double-Blind Review): żaden Recenzent nie wie, czyj artykuł recenzuje (Redakcja, wysyłając artykuł, pomija Stronę Przewodnią z nazwiskami i notkami o Autorach i ew. inne informacje identyfikujące), oraz żaden Autor nie wie, kto recenzował jego artykuł.
Zasady szczegółowe:

  1. Redaktorzy pytają specjalistów (Professional Peer-Review) o zgodę na recenzję wydawniczą danego tytułu i gdy jest to możliwe,
  2. przesyłają im anonimowy tekst oraz stosowne informacje redakcyjne, zadając kilka pytań pomocnych do oceny treści.
  3. Recenzent, przyjmując pracę do oceny, zobowiązuje się do rzetelności naukowej i zachowania wszystkich praw przynależnych Autorom artykułów, które ocenia. Jego opinie nie mają charakteru decyzyjnego.
  4. Następnie Redaktorzy przesyłają Autorom do wglądu właściwe recenzje bez nazwisk Recenzentów i bez uwag przeznaczonych dla Redaktorów.
  5. Na podstawie recenzji Redakcja, w dialogu z Autorami (i ew. Radą Naukową oraz Recenzentami), decyduje o druku, korekcie albo wycofaniu artykułu z „Rocznika”. Jedna recenzja negatywna (także – recenzja wewnętrzna) wystarcza, aby odmówić publikacji artykułu.

Proszę zwrócić uwagę na strukturę artykułu, która powinna mieć charakter naukowy:

Wielkość artykułu powinna zawierać się od 20000-40000 znaków

Powyższe uwaga istotne są z punktu widzenia przyjęcia i recenzowania artykułów kandydujących do publikacji w czasopiśmie


Projekt dofinansowany ze środków Ministerstwa Edukacji i Nauki