BOLESŁAW KOMINEK - KARDYNAŁ, ŚLĄZAK, WIELKI PATRIOTA POLSKI (1903-1974)

Urodził się 23 grudnia 1903 roku w Radlinie k/Rybnika. Teolog, socjolog, filozof, duchowny katolicki, arcybiskup, metropolita wrocławski, kardynał. Zmarł 10 marca 1974 roku we Wrocławiu.

Ukończył Państwowe Gimnazjum w Rybniku (obecnie I LO im. Powstańców Śląskich), następnie studiował teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął 11 września1927 roku w Katowicach. W latach 1927-1930 studiował w Instytucie Katolickim w Paryżu, gdzie uzyskał doktorat z filozofii tomistycznej i katolickiej nauki społecznej. W okresie studiów paryskich działał jako duszpasterz wśród emigrantów polskich. Od 1930 roku pracował w Diecezji Katowickiej, był m.in. sekretarzem Akcji Katolickiej. Podczas II wojny światowej przebywał w Lublinie i na Górnym Śląsku, gdzie prowadził działalność charytatywną i duszpasterską na rzecz jeńców wojennych i więźniów obozów koncentracyjnych.

15 sierpnia 1945 roku został mianowany administratorem apostolskim Opola, stworzył podstawy do powołania w późniejszym czasie (1972) Diecezji Opolskiej. Ustanowił Seminarium Duchowne Śląska Opolskiego z siedzibą w Nysie. Jego działalność spotkała się z niechęcią władz komunistycznych. 26 stycznia 1971 roku został zmuszony do opuszczenia Opola - przebywał wówczas w klasztorze Benedyktynów w Lubinie.

Następnie był sekretarzem duszpasterskim w Kurii Krakowskiej. Wykładał nauki społeczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.

26 kwietnia 1951 roku otrzymał papieską nominację na biskupa tytularnego Sofene, z zadaniami rządcy polskiej części Archidiecezji Wrocławskiej oraz rezydencją we Wrocławiu. Tej nominacji ponownie sprzeciwiły się władze państwowe. Biskup nie mógł rezydować we Wrocławiu, a sakrę biskupią przyjął potajemnie 10 października 1954 roku w Przemyślu.

W październiku 1956 roku został ostatecznie dopuszczony do objęcia urzędu, 1 grudnia 1956 roku mianowany został biskupem tytularnym Vaga oraz specjalnym delegatem prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego we Wrocławiu. 19 marca 1962 roku został podniesiony do godności arcybiskupa, a od 15 maja 1967 roku był administratorem apostolskim Archidiecezji Wrocławskiej.

28 czerwca 1972 został pełnoprawnym arcybiskupem metropolitą wrocławskim, powołał Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu. W latach 1962-64 uczestniczył w obradach Soboru Watykańskiego II, później także w II sesji zwykłej Światowego Synodu Biskupów w Watykanie w 1971 roku. 5 marca 1973 roku papież Paweł VI kreował go kardynałem. Zasiadał w Papieskiej Komisji "Institia et PAX" i Sekretariacie ds. Niewierzących. Zasłużył się w dziele pojednania Polaków i Niemców (inicjator i autor Orędzia biskupów polskich do biskupów niemieckich). Był autorem kilkudziesięciu opracowań i książek. W swojej wieloletniej pracy zwierzchnika Archidiecezji Wrocławskiej zasłużył się dla rozwoju polskiego życia religijnego na Śląsku, bronił polskości Ziem Odzyskanych na forum międzynarodowym.